dinsdag 25 januari 2011

Wraak is zoet (einde).

Ron liet Elizaveta even met rust zodat ze bij kon komen en hielp haar zelfs om haar neus te snuiten toen hij zag hoe twee snottebellen over haar bovenlip liepen.
'Zo, dan is het nu tijd om plezier te maken', zei hij zonder op een antwoord te rekenen.
Hij liep naar de deur waar achter hij haar had staan opwachten en zocht wat in een plastic tas die daar lag.
Elizaveta meende een zweep te herkennen in het voorwerp dat hij uit de tas had gehaald en waar hij nu mee op haar af kwam lopen.
Een klagelijk gejammer vulde de ruimte.
'Ja schat, die is voor jou', klonk het sarcastische.
'Plezier voor twee.'
Ritmisch en met een rustig tempo, liet Ron haar lichaam kennismaken met de teaser.
In eerste instantie kronkelde haar lichaam bij iedere aanraking maar al snel kon ze de aanrakingen wel verdragen.
Ron deed er vervolgens een schepje bovenop, wat weer pogingen tot ontwijken bij Elizaveta opleverde.
Bij pogingen bleef het sowieso. Ze zat stevig vast en Ron liet zich door haar bewegingen niet van de wijs brengen en sloeg nooit twee keer op dezelfde plek, waardoor ze ook niet kon wennen aan een bepaalde slag.
Ook toen ze aan het wat hardere werk gewend was nam haar bewegelijkheid af en leek het zelfs voor een moment wel of ze het aangenaam vond.
Ron hield het gezicht van zijn ex nauwgezet in de gaten en 'las' daar niet langer alleen verschikking en angst.

Haar borsten, buik, benen en haar kruis, alles mocht kennismaken met de zweep. Ron had ook graag de achterzijde van haar lichaam bewerkt, maar daarvoor zat de stellage in de weg en had hij onder het werkplatform moeten gaan staan, wat hem onvoldoende bewegingsvrijheid gaf.
Om haar rondom te kunnen bewerken moest ze eigenlijk vrij staan, maar hij was er nog niet op gerust dat ze niet zou vluchten als hij haar daar de kans toe gaf.
Hij gunde zichzelf een pauze en dat gaf hem de tijd om te overdenken wat de beste volgende stap zou zijn.

Even overwoog hij of hij haar maar het beste nog een keer kon bedwelmen. Maar van de andere kant, het stonk en de lucht bleef lang in de ruimte hangen, waardoor hij er zelf ook last van had.
Hij kon haar stapsgewijs losmaken en opnieuw vastmaken en haar onderwijl draaien waardoor ze uiteindelijk weer vast kwam te staan zoals nu, maar dan met haar rug naar hem toe.
Maar daar kleefden ook weer nadelen aan, puur als gevolg van de manier waarop hij haar polsen en enkels nu had vastgezet.
Opeens wist hij het.
Hij zou haar ogen dichtplakken waardoor ze niet zomaar kon vluchten.
Dan kon hij haar polsen losmaken van het frame en aan elkaar vastzetten.
Vervolgens waren haar enkels dan aan de beurt, die losmaken, haar laten draaien en dan haar enkels weer vastzetten.
'Yes', zei hij in zichzelf, overtuigd dat dit toch vast en zeker de beste oplossing was.

Hij voerde zijn plannetje uit en nadat Elizaveta weer met haar enkels vast stond tegen het frame, sneed hij haar polsen los en zette deze daarna een voor een vast aan het frame boven haar hoofd. De tape waarmee hij haar ogen had dichtgeplakt liet hij lekker zitten.
Zonder verdere plichtplegingen zocht de teaser nu haar huid aan de achterkant van haar lichaam op. Ron nam veel minder de tijd om haar lijf aan de aanraking te laten wennen en schakelde al snel over naar een wat heftiger niveau. Met name haar billen moesten het ontgelden. Het kletsende geluid wond Ron in hoge mate op, dit tot ongenoegen van Elizaveta wiens billen gloeiden als kooltjes.
Af en toe stopte Ron en streek dan met zijn blote hand over de aangedane huid. Hij kon zich vergissen, maar het leek wel of ze daar van genoot.
'Dat zal toch niet waar zijn?' vroeg Ron zich af.
'Neem ik die griet te pakken en komt er een mij totaal "onbekende" masochiste voor me staan.'
Dat lijf, dat kende hij wel, maar die persoonlijkheid was hem totaal vreemd.
Om zich ervan te vergewissen dat hij niet iets zag wat hij misschien hoopte te zien, liet hij zijn hand vanaf haar nek naar haar billen glijden.
'Ja zie je, ze drukt haar lijf zoveel mogelijk tegen mijn hand aan.'
Vervolgens ging zijn hand tussen haar billen door en zocht de warme ingang van haar schede.
'Fuck, zo nat als een spons!', vloekte hij van binnen.
Dit was belachelijk.

Hoe kon het dat hij dit nooit eerder bij haar had gezien? Geen moment had hij dit kunnen bevroeden. En nu, nu stond ze daar, met een druipende kut, terwijl het een straf had moeten zijn, een afstraffing, iets naars, iets pijnlijks en ondragelijks.
Zijn wraak ging nu zo het putje in en van de andere kant was het toch ook wel heel speciaal.
Een cocktail van gemixte gevoelens ging door zijn lijf.
'Wat nou als we het nog een beetje opvoeren', bedacht hij zich.
'Kijken of ze het dan nog zo leuk vindt.'

Hij nam zijn zweep er weer bij en liet in een snel tempo een regen van slagen op haar neerkomen. Harder, veller en sneller.
Elizaveta kreunde hoorbaar maar Ron zou zweren dat ze geen enkele poging meer ondernam om de slagen te ontwijken.
'Je kont naar achteren!' gebood hij haar.
En ze deed het.
Hij haalde uit en haar bekken klapte tegen het frame.
'Nog een keer!' riep hij.
En weer kwamen haar billen, binnen de mogelijkheid die haar bondage bood, zijn kant op.
En opnieuw haalde hij uit. En hoewel het "maar" een teaser zweep was, sloeg hij haar hard en veneinig.
Steeds opnieuw, zelfs zonder zijn commando, bood ze hem haar achterwerk aan.
Zweetdruppels liepen over Ron's voorhoofd van inspanning, zijn hart racete als een gek en in zijn broek stond zijn lid stijf als een stormram.

'Ik ga je neuken kreng' beet hij haar toe en haalde zijn pik uit zijn broek.
Opgewonden kwam hij achter haar staan en al snel vond de kloppende kop van zijn lul haar natte kutje.
Woest neukte hij haar en hoewel ze nog aan het frame vast zat liet Elizaveta zich niet onbetuigd.
Op het moment dat hij zijn zaad in haar spoot, kreunde ze even hard als hij vanachter de tape waarmee haar mond nog steeds bedekt was.
Hijgend liet Ron zich op de grond zakken, uitgeput en verbaasd.
Hoofdschuddend kwam hij weer op adem.
Dit was toch al te bizar. Zo passioneel hadden ze tijdens hun huwelijk nog nooit geneukt. En dan dit.
'Ik wil je terug', zei hij.
En Elizaveta knikte en zei iets overstaanbaars.
Dat moest wel een "ja" zijn en Ron merkte dat zijn wraakgevoelens er niet langer toe deden. 'Wraak was voor de dommen, verzoening voor de verstandigen.'

Hij zocht zijn mes weer op en begon Elizaveta los te maken. Ook de tape om haar ogen en om haar mond haalde hij voorzichtig weg.
'Waarom heb je nooit gezegd dat je dit opwindend vond?' waren zijn eerste woorden.
'Ik dacht dat je me voor gek zou verklaren' hijgde ze haar eenvoudige antwoord.
'Ik wil je terug', zei hij nog een keer.
En Elizaveta knikte en zei: 'Alleen als je me belooft hiermee door te gaan.'
'Natuurlijk!' jubelde Ron en gaf haar een zoen.
De eerder geplande nachtelijke kwelling die hij haar wou toebrengen was helemaal van de baan. Er was weer licht in zijn tunnel, het licht van zijn lief, Elizaveta.
'Ik kom morgen naar je toe' beloofde Elizaveta. 'Dan maken we nieuwe plannen, okay?'
Ron knikte en kon zijn verbazing nauwelijks de baas.
'Dus je bent niet boos?'
'Nee hoor, dit is het beste dat me ooit is overkomen eigenlijk' lachte ze terug.
'Zal ik met je mee gaan?' probeerde hij.
'Ik zie je morgen.' zei ze beslist. 'Echt! Ruim jij de boel nou maar op, als je baas dit ziet...'
'Okay, tot morgen dan schat' zei hij en gaf haar nog een zoen.
Elizaveta trok haar kleren aan en Ron bleef er gefacineerd naar kijken.
Hij bracht haar toen ze zover was naar de voordeur en maakte deze voor haar open.
Het was al aan het schemeren toen ze naar buiten stapte.
'Tot morgen' zei ze en blies hem een handkus toe.
'Tot morgen' zei Ron en keek haar nog een tijdje na voor hij de grote voordeur weer sloot en fluitend terug liep naar de kamer. De kamer die misschien wel de grootste omwenteling in zijn leven betekende.
'Maar eerst een biertje!' galmde hij luidkeels door het lege huis. Dit mocht gevierd worden. In de bestelwagen die hij van zijn werk mee had, zat een koelbox. En in die koelbox stond altijd een voorraadje bier.
Opgewekt haalde Ron een paar biertje voor zichzelf. Hij hoefde zich toch niet te haasten want morgen zou hij haar immers al weer zien.

Ondertussen was Elizaveta bij het politiebureau in de stad aangekomen en deed een theatraal en emotioneel verhaal. Onderweg had ze aan steeds zieligerige dingen lopen denken waardoor ze zelfs een paar welgemeende tranen aan de agent die achter de balie stond kon tonen.
'Als U snel bent kunt U hem misschien nog aanhouden' snikte ze.
'Ja op nummer 10 agent. Heldensestraat nummer 10. Ik weet het zeker.'
Haar wraak zou zoet zijn.....ook dat "zeker weten".

© Thislexy

Geen opmerkingen:

Een reactie posten