Minuten werden kwartier en kwartieren werden halve uren, hele uren misschien zelfs wel. Opgesloten in haar kist wist eefje van het bestaan van tijd niets meer af. Soms kwam ze weer een beetje naar de oppervlakte en voelde dan alleen maar weer de pijn van de ongemakkelijke zithouding.
En daar kwam sinds enige tijd ook nog de drang tot plassen bij. Want in de aanloop naar de kennismaking met de kist had ze er totaal niet aan gedacht om eerst even -voorzichtigheidshalve- het toilet te bezoeken. Maar ja, van de andere kant, hoe had ze toen kunnen weten dat ze misschien wel meteen uren achtereen opgesloten zou worden.
En dan was er nog het transpiratievocht. Haar latex catsuit kon tenslotte niet van enige vochtdoorlatendheid worden beticht. Hier en daar trok de zwaartekracht ongenadig kriebelende zweetstraaltjes lang haar lijf naar beneden, en iedereen die het ooit meegemaakt heeft weet het: jeuk is erger dan pijn.
De momenten waarop eefje weer even benul had van wie ze was, waar ze was en hoe het met haar ging, werden steevast opgevolgd door momenten waarop ze op deze simpele vragen totaal geen antwoord had kunnen geven.
Meester had ondertussen niet stilgezeten. Luttele minuten nadat hij de schuurdeur had gesloten hing hij bij een goeie vriend aan de telefoon en gaf hij het groene licht voor de volgende fase die hij, samen met zijn vriend, al eerder had doorgesproken.
Nauwelijks een kwartier na beëindiging van hun korte telefoongesprek stond de vriend in kwestie met een kleine vrachtauto voor de deur.
Met een : ‘Héé kerel, goed je te zien’, werd de vriend begroet en binnengelaten in de woning.
‘Zit ze er al lang?’, wou de vriend weten.
‘Net iets meer dan een half uurtje. Biertje?’
‘Bier? Nee man, ik moet nog rijden. Doe maar een espressootje’, lachte de vriend.
Samen kletsten ze even wat bij terwijl de vriend de Italiaanse koffie naar binnen werkte.
Toen werd het tijd om weer in actie te komen. Een steekwagen werd uit de laadruimte van het vrachtwagentje gehaald en samen liepen de mannen er mee richting schuur.
Bij de schuur aangekomen luisterde Meester eerst even aan de deur, maar hij kon geen enkel verontrustend geluid in de schuur opmerken.
De schuurdeur werd geopend en zijn vriend reed de steekwagen naar binnen.
Met een schok werd eefje zich bewust dat de stoel waarop ze zat naar achter kantelde. Eerst dacht ze dat ze het zich inbeeldde, maar toen ze de stemmen van beide mannen hoorde wist ze dat er iets te gebeuren stond.
Haar hart versnelde en ze probeerde te verstaan wat de mannen elkaar te zeggen hadden.
Tot twee keer toe kwam de kist abrupt tot stilstand en hoorde ze de mannen lachen en iets tegen elkaar zeggen. Ze kon alleen niet verstaan wat er gezegd werd.
Op een bepaald moment werd de kist weer vlak op de grond geplaatst om vervolgens opgetild te worden leek het wel.
In de verte hoorde ze het geluid wat kenmerkend was voor een hydraulische laadklep die je achterop vrachtwagens aantreft. Nadat de klep tot stilstand was gekomen, werd de kist weer op de steekwagen geladen en in het laadruim gereden.
Met een bonk kwam de kist ergens tegen aan. Toen werd er wat gerommeld en geschoven en tenslotte hoorde eefje het geluid van de ratel van een grote sjorband waarmee de kist aan de zijwand van het vrachtwagentje werd vastgezet. Bij de laatste klikken van de ratel hoorde eefje het hout van de kist zelfs een beetje kraken, dus dat de kist vast stond, daar twijfelde ze niet aan.
De mannen blijkbaar ook niet, want opnieuw hoorde ze de hydraulische motor. Die was nu bezig om de laadklep verticaal te plaatsen, waardoor meteen de laadruimte werd afgesloten.
De stemmen waren verdwenen en hoewel ze niet wist wat haar verder te wachten stond, kalmeerde eefje’s hartslag weer een beetje.
Hooguit een paar minuten later hoorde ze beide portieren van de vrachtauto dichtslaan en werd de motor gestart. Stevige metal muziek vulde de cabine en de laadruimte en de vrachtauto vertrok.
Op basis van de bewegingen die de auto maakte probeerde eefje in te schatten welke kant ze op reden, maar al snel had ze totaal geen idee meer waar ze zouden kunnen zijn op dat moment.
Onder het rijden werd de druk op haar blaas er niet bevorderlijk op. Ze hoopte werkelijk dat de rit niet al te lang meer zou duren en dat ze op de plaats van bestemming weer contact met Meester kon maken en zo kenbaar kon maken dat ze plassen moest, wat heet, hòògnodig plassen moest.
Onder het rijden zakte eefje soms nog een beetje weg, maar de periodes waren korter en minder heftig.
De rit duurde voor haar gevoel heel lang, maar kwam uiteindelijk toch ergens ten einde.
De motor van het vrachtwagentje werd uitgezet en beide mannen stapten uit om vervolgens de laadklep te openen en de kist, met eefje er in, uit te laden.
Over waar ze waren tastte eefje letterlijk en figuurlijk in het duister. Het kon wat haar betreft net zo goed weer bij haarzelf thuis zijn alsook ergens waar ze misschien nog nooit geweest was.
Nadat ze met kist en al ergens waarschijnlijk naar binnen werd gereden veranderden de geluiden in haar omgeving. Uit alle macht probeerde ze iets op te vangen waaruit ze zou kunnen opmaken waar ze nu was. Dat ze weer thuis waren sloot ze uit.
Muziek en veel verschillende stemmen drongen door de ventilatieopeningen de kist binnen.
Maar met dit verschil, het was geen metal muziek meer en de stemmen waren onmiskenbaar van mannen èn vrouwen.
Toen ging bij eefje, die meer en meer weer bij de tijd was, een lichtje branden.
Een poosje terug had Meester verteld over een parenclub in het westen van het land, die speciale BDSM avonden hield. Van heinde en verre kwamen stellen daar naar toe om elkaar te treffen en samen uiting te geven aan hun seksuele voorkeur.
Meester had er wel oren naar gehad om daar eens naar toe te gaan. Uiteraard had eefje daar niet onwelwillend tegenover gestaan, maar ze had het graag stapsgewijs aangepakt. Eerst een keer kijken, de keer daarna misschien een sessie ‘en plein public’ en daarna zou ze wel verder zien.
Het leek erop dat dat naar Meester’s zin wat te veel tijd ging kosten en had hij voor een andere aanpak gekozen. Zo van, hup meteen het diepe in.
Buiten eefjes gezichtsveld werd de kist naar een podium, dat aan de kopse kant van de gemeenschappelijke speelruimte was gebouwd, gereden en door een paar sterke kerels erop getild.
Meester nam de kist daar van hem over en manoeuvreerde hem met behulp van het steekwagentje zo, dat de voorzijde, met het draaibare paneel, in de richting van het publiek wees.
Ondertussen zat eefje op hete kolen en wou niets liever dan dat dit hele opgesloten zitten terstond ten einde kwam zodat ze op een holletje naar de dichtstbijzijnde wc kon en daar haar op knappen staande blaas kon legen.
Enige minuten gingen voorbij toen de muziek werd weggedraaid en een mannenstem de ruimte vulde.
‘Beste mensen, vanavond hebben we een bouwwerk te bewonderen dat door Meester Mark zelf is gebouwd. Kom allemaal eens naar voren en kom dit prachtige BDSM-meubel eens bekijken.
Ik geef de microfoon aan Meester Mark, dan kan hij jullie zelf vertellen hoe hij dat allemaal in elkaar gezet heeft.’
Even was het stil, maar toen nam eefje’s Meester het woord.
‘Lieve mensen, u ziet hier een bouwwerkje dat iedereen die een beetje handig is met hout, en een zaag, zelf in elkaar kan zetten. Ik werd geïnspireerd door een programma op TV, waarin te zien was hoe realistisch uitziende sekspoppen werden gemaakt. Vanuit de fabriek werden ze in kratten, nagenoeg identiek aan dit model, naar de afnemers verscheept. Te zien was hoe zo’n pop met zorg werd vastgezet om uiteindelijk heelhuids op de plek van bestemming aan te komen.’
In het publiek waren meer mensen die het programma op TV hadden gezien en er werd stemmig geknikt.
Meester vervolgde: ‘Bij het zien van die beelden borrelde bij mij het idee op om mijn subje ook op een dergelijke manier te kunnen vervoeren.’
Ook hierin bleek Mark niet de enige te zijn. Gemompel vulde de zaal eventjes maar verstomde weer toen hij verder ging.
‘Zoals aan de buitenkant te zien is, kan de constructie vrij eenvoudig gehouden worden. Het grote verschil met de kratten voor de poppen is de binnenzijde. Voor de persoon die vervoerd gaat worden wil je toch goed zorgen. Het moet ook veilig zijn uiteraard. Vandaar dat er in alle zijpanelen openingen zijn gemaakt om lucht, verse lucht, door te laten stromen.’
Met een wijsvinger toonde Meester de plaatsen waar hij de luchtgaten dat uitgeboord.
‘Toegang tot de kist wordt verkregen middels deze deur’, sprak Meester, terwijl hij tegelijkertijd de vergrendeling los maakte en het voorpaneel open draaide.
Arme eefje begreep dat ze nu voor alle aanwezigen duidelijk zichtbaar in de kist te zien zou zijn.
Aan de ene kant wond haar dat op, maar tegelijkertijd vond ze het ook wel beschamend en had ze liever gehad dat Meester daarna de deur weer dicht had gedaan.
Maar nee, hij moest juist uitgebreid vertellen over de posities van de sjorbanden en de mogelijkheden, doordat het subje met de benen uit elkaar zat, van het aanbrengen van allerlei “hulpmiddelen” die tussen de benen konden worden geplaatst en daarmee het verblijf in de kist aanzienlijk konden “veraangenamen”.
De aandrang die eefje voelde werd er al die tijd niet geringer op, integendeel, die werd alleen maar groter.
Om het publiek te laten zien hoe eenvoudig de vastgezette sub met bijvoorbeeld een dildo vaginaal kon worden gepenetreerd ritste Meester, die daarvoor half in de kist zat, de sluiting van eefjes catsuit open waardoor haar natte kutje zichtbaar werd.
De relatief koele lucht uit de zaal omsloot haar natte bezweette kruis. Dat was de bekende druppel die de al even bekende emmer deed overlopen en geheel tegen haar wil kon eefje haar plas niet langer ophouden.
Met een krachtige straal, waar geen eind aan leek te komen, pieste ze over haar heer en meester heen, dit alles -ongewild misschien- tot grote hilariteit van de andere aanwezigen.
Het behoeft geen betoog dat eefje nog menig maal in de kist heeft gezeten, soms nachten achter elkaar teneinde de blamage die ze haar Meester aan had gedaan, weer een beetje goed te maken.
© Thislexy
donderdag 12 juli 2012
vrijdag 29 juni 2012
Laat je niet kisten. (1)
Avonden achtereen was hij is hun schuurtje in de tuin bezig geweest. Ze had toegezien hoe hij smalle houten balken, houten platen en planken bij de doe-het-zelf had gekocht en naar het schuurtje had gesjouwd. Daarna had ze hem horen zagen, schuren, timmeren, boren en wat dies meer zij.
Hij was er duidelijk over geweest dat zij tot nader order niet in de schuur mocht komen, zelfs niet eens in de buurt ervan.
Bezweet was hij tussen de bedrijven door het woonhuis weer binnen gestapt en dan had ze hem voorzien van eten en drinken of was hij even naar de wc geweest.
Als ze ’s avonds samen in bed lagen en ze hoorde zijn regelmatige ademhaling verklappen dat hij al sliep, had ze vaak overwogen om toch “even” naar het schuurtje te lopen en zo haar nieuwsgierigheid te bevredigen. Maar ze had zich weten in te houden, dus toen op een dag de verlossende woorden: ‘Het is klaar schatje van me’,
uit zijn mond kwamen, taste ze nog steeds in het duister over wat hij daar allemaal aan het doen was geweest.
Nadat hij eerst nog wat te drinken had gevraagd -en gekregen uiteraard- en daarmee
de spanning alleen maar nog meer had opgevoerd, liepen ze samen richting het schuurtje.
‘Handen voor je ogen’, had hij gezegd vòòr hij de schuurdeur had open gedaan.
En toen de deur open stond mocht ze haar handen weer weghalen.
‘En...?’, vroeg hij triomfantelijk.
Midden in de schuur stond een grote houten doos. Een ander woord had ze er niet voor. Kist, was misschien meer toepasselijk geweest. Keurig netjes in elkaar gezet,
daar niet van en ook heel netjes geschilderd.
Meester lachte toen hij haar gezicht zag.
‘Kom maar eens kijken’, zei hij terwijl hij haar bij haar hand pakte en het schuurtje binnen stapte.
De kist was ongeveer anderhalve meter hoog en zo’n zestig centimeter breed en diep.
Nu ze er dichtbij stond zag Evelien, “eefje” voor haar Meester, dat er aan het voorpaneel aan de ene kant scharnieren zaten en een soort grendel aan de andere kant.
Meester maakte de grendel los en draaide het voorpaneel als een soort deur helemaal open.
Samen keken ze naar binnen en nu zag eefje dat er een soort stoel aan de binnenkant was gemaakt.
De zitting bestond slechts uit een V-vormig houten frame en de rugleuning was niet meer dan een smalle vertikale balk met op schouderhoogte een horizontale balk die via de achterwand aan beide zijden doorliep naar de zijwanden.
Op allerlei plaatsen waren rood gekleurde sjorbanden aangebracht om “de vracht” mee vast te kunnen zetten.
Toen de mogelijke functie van dit bouwsel tot eefje doordrong, moest ze wel even slikken.
‘Gelijk maar eens kijken of ‘ie past’, zei Meester, en voegde de daad bij het woord door eefje in de kist plaats te laten nemen.
Op Meester’s commando ging ze een aantal malen verzitten, maar na enig passen en meten was Meester tevreden en mocht ze weer uit de kist stappen.
Ze had alles bijelkaar misschien een minuut in de kist gezeten, maar nu al werd haar kutje nat bij het idee dat Meester haar misschien wel voor een korte of langere periode hierin op zou sluiten.
In de gauwigheid had ze gezien dat er in ieder zijpaneel een aantal ventilatiegaten waren aangebracht, en dus zou ze er -als Meester dat wenste- ook werkelijk een lange tijd in door kùnnen brengen.
Die nacht sliep eefje maar slecht. Iedere keer gingen haar gedachten met haar op de loop en fantaseerde ze allerlei situaties waarin de kist kon worden gebruikt. En paar keer moest ze zichzelf vermannen om niet een paar vingers in haar natte grotje te stoppen en eens lekker te masturberen.
Meester had haar tenslotte een masturbatieverbod opgelegd. Maar geil maakten die gedachten haar wel.
Meester leek geen haast te maken met het in gebruik nemen van de kist, want eefje moest wachten tot het eerstvolgende weekend zich aandiende voordat Meester het woord “kist” weer in de mond nam.
Die avond kwam hij uit zijn werk en had een pakketje, een kadootje, voor eefje meegebracht.
Wetend hoe nieusgierig zijn meisje is, legde hij het sierlijk verpakte pakketje in het zicht, maar zei er verder niets over.
Een eefje, die het pakketje direkt in de gaten had natuurlijk, wist dat hiermee haar nieuwsgierigheid weer eens op de proef werd gesteld. Braaf zei ze er niets over,
maar inwendig knaagde het wel aan haar.
Na het avondeten was het dan eindelijk zover.
‘Sletje van me, pak dat pakje eens voor me.’
Netjes haalde eefje het pakketje op en overhandigde het aan haar Meester.
Met een handgebaar liet hij haar, vòòr hem, op de grond knielen. Zoals ze gewend was, als ze zo bij hem moest komen zitten, deed ze meteen haar handen op haar rug.
Hij legde het zojuist aan hem overhandigde kadootje op haar schoot en pakte toen met beide handen haar gezicht beet.
‘Kadootje voor jou. Omdat je de laatste tijd erg lief en gehoorzaam bent geweest. Meteen ook een kadootje voor mij, omdat ik het een mooi gezicht zal vinden als je dit draagt.’
Toen gaf hij haar een lange intieme zoen en daarna mocht ze haar kadootje open maken.
Al toen ze het pakketje naar haar Meester bracht, had eefje gevoeld dat er iets slaps, mogelijk iets van kleding, in zou zitten.
Eenmaal uitgepakt bleek dat gevoel te kloppen. Meester had haar namelijk een zwarte latex catsuit kado gedaan.
Ze had al meer latex kleding, maar een catsuit ontbrak nog.
Blij verrast sloeg ze haar armen om Meester’s nek en zoende hem even hartstochtelijk terug.
‘Mag ik het meteen passen Meester?’
Geamuseerd knikte hij en ging er eens goed voor zitten om haar dat te zien doen.
Het kostte even wat moeite, en wat talkpoeder, maar even later stond ze in haar glimmende strakke pakje voor hem.
Aan de bult in zijn broek, ter hoogte van zijn kruis, kon ze zien dat het Meester wel kon bekoren hoe ze er nu uit zag.
Ze stond op punt om te vragen of ze Meester even oraal mocht verwennen, maar hij was haar net voor met de opdracht om de speelkist erbij te halen.
Terug in de woonkamer zette ze de speelkist naast Meester op de grond.
Als eerste liet hij haar haar high heels aantrekken.
Toen was het Meester’s beurt om haar te helpen. Eerst deed hij haar leren wanten aan, waardoor ze haar handen niet meer kon gebruiken. Vervolgens wou hij haar hoofd volledig bedekken.
Met een stuk tape plakte hij om te beginnen haar mond dicht.
Sidderingen gingen door haar hele lijf op het moment dat Meester het latex hoofdmasker over haar hoofd deed en haar daarmee belette om nog iets te kunnen zien of iets te kunnen zeggen.
Toen het masker goed zat, werd haar nòg een bewegingsbeperking opgelegd, door haar een hoge halsband om te doen.
‘Oooh, kijk eens’, hoorde ze Meester zeggen. ‘Mijn eefje-teefje wordt al weer geil’.
Terwijl eefje zich nog afvroeg hoe Meester dat kon weten, anders dan dat het eigenlijk een gegeven was, kneep hij eens flink in haar harde tepels die duidelijk zichtbaar waren door de latex “verpakking”.
Een gesmoorde “aaauu”, was vanachter het latex hoofdmasker hoorbaar en Meester moest lachen om haar -voorspelbare- reactie.
Meester liet zijn slavinnetje opstaan en liet haar om haar as draaien.
Alles zag er keurig uit en dus werd het tijd voor de volgende stap.
‘Meekomen naar de kist!’, zei hij terwijl hij eefje bij de arm pakte.
Letterlijk met blindelings vertrouwen liep ze met hem mee. Hij leidde haar het huis uit, de tuin in, tot aan de schuur.
Daar hielden ze even halt, dat gaf Meester de tijd om de schuurdeur te openen evenals het voorpaneel van de kist.
Vervolgens leidde hij haar de schuur binnen en hielp haar bij het plaatsnemen in de kist.
De ene sjorband na de andere werd gebruikt om eefje’s lichaam steeds vaster aan het frame van “de stoel” vast te zetten. En bij iedere sjorband werd eefje’s kutje natter en natter.
Meester kon zelfs zijn slavinnetje even horen kreunen, van ongemak of geilheid,
wie zal het zeggen, toen hij haar hoofd tegen de achterwand vastzette met een sjorband rond haar halsband.
Meester gaf zijn teefje een bemoedigend klopje op haar dij en een zoen op haar ene
-latex-wang en zei daarbij: ‘Sweet dreams teefje’. Daarna sloot hij de kist af en verliet de schuur.
Onbewegelijk zat eefje nu alleen, in haar latex catsuit, vastgesjord in de kist.
De kist die dicht was gemaakt en zonder dat verder iemand daar iets van af wist,
in het schuurtje in hun tuin stond.
En Meester? Stond hij toch stiekem naast de kist in de schuur, te luisteren? Of was hij echt bij de schuur vandaan gelopen en zat hij nu binnen?
Arme eefje wist het niet. Wat ze wel wist was dat haar lichaam op sommige plekken al begon te protesteren tegen de constante druk van een sjorband of een deel van het frame waar ze op zat.
Hoe lang zat ze er nu pas? Vijf minuten, tien minuten. En wie weet hoe lang Meester haar daar zou laten zitten.
‘Sweet dreams’, had hij gezegd toch? Bedoelde hij daarmee te zeggen dat hij haar de volgende ochtend pas weer uit de kist zou laten? Gaandeweg gleed eefje steeds verder in onderdanigheid,
tot de pijn in haar lijf leek te verdwijnen, evenals een gevoel van tijd en ruimte.
© Thislexy
© Thislexy
zondag 15 januari 2012
Avontuur op Kos.
De wielen van het vliegtuig raakten het warme asfalt van de zonovergoten landingsbaan behoorlijk hard, daardoor ging er een schok door het hele vliegtuig heen. Het deed Estelle uit haar overpeinzing ontwaken. Ze had tijdens de landing alleen achterin het vliegtuig gezeten op een stoel die bestemd is voor het cabinepersoneel, waar zij toe behoorde. Haar collega die vlakbij de cockpit zat, nam geroutineerd de spreekhoorn van de intercom ter hand en heette de passagiers van harte welkom op hun bestemming, het Griekse eiland Kos. Het was een lange vlucht geweest en Estelle zat er een beetje doorheen. Deze vlucht was tussendoor gekomen, ze viel in voor een collega die ziek was geworden. Daardoor had ze 'iets' meer uren gedraaid dan eigenlijk verantwoord was. Maar nu, nu deze vlucht er op zat, had ze even een paar dagen vrij en kon ze weer op krachten komen. De Griekse zon zou haar daar bij helpen had ze voor zichzelf bedacht. Voor de overige bemanningsleden zat de dienst er ook op en ze zouden met z'n allen het toestel verlaten om ofwel naar een hotel te gaan of om over te stappen op een andere vlucht.
Het kleine vliegveld beschikte niet over loopbruggen, dus om de passagiers uit te kunnen laten stappen werden twee verrijdbare trappen naar het vliegtuig gerold. Eentje aan de voorzijde, bij een deur die vlak bij de cockpit zit en eentje aan de achterzijde, bij een deur die naast de pantry zit en waar Estelle haar zitplaats had.
Estelle hielp nog even een ouder echtpaar om hun bagage uit de bagage-compartimenten boven de stoelen te halen. Het stel vormde de laatste passagiers die uitstapten. Het toestel was nu leeg. Haar collega's riepen haar toe dat zij alvast naar het terminal-gebouw zouden gaan, ze hadden blijkbaar geen zin om nog langer op Estelle te wachten, en verlieten een voor een het vliegtuig via de trap aan de voorzijde. Estelle stak haar hand naar hen op ten teken dat ze dat wel prima vond en liep toen terug naar de pantry, achter in het vliegtuig, om zich er van te vergewissen dat alles op slot zat wat er op slot moest zitten en om haar koffertje en jas te halen. De warme geur van de omgeving verdrong de wat muffe lucht die tijdens de vlucht in het toestel was ontstaan. Met haar ogen dicht snoof Estelle de geur van de buitenlucht op en genoot nu al van de paar dagen die ze onbekommerd op het eiland door zou brengen. Toen ze haar ogen weer opende stond onverwachts een grote Griekse man voor haar.
Estelle schrok zich rot, ze had de man helemaal de achterste trap niet op zien, of horen, komen. Hij was ruim een kop groter dan zij, had een woest uiterlijk en een bruine, wat verweerde, huid. Aan het oranje vest te zien dat hij over zijn shirt droeg, behoorde hij bij het grondpersoneel. Die kwamen wel vaker even in de pantry kijken van een pas geland toestel, wist Estelle, om te zien of er nog wat te eten was overgebleven.
'Food?' vroeg Estelle, die de man best wel behulpzaam wilde zijn met wat 'left overs' die anders toch weggegooid zouden worden. Maar in tegenstelling tot wat ze verwachtte schudde de man zijn hoofd en wees naar haar. Voor ze door had wat hij daar mee bedoelde greep hij haar met één arm vast, draaide haar om haar as, tilde haar op en trok haar met kracht tegen zich aan. Zijn andere hand drukte hij tegen haar mond en neus waardoor ze niet meer kon ademen. Het leek wel of ze fijngedrukt zou worden. De man was zo onnoemelijk sterk dat, hoe Estelle ook spartelde, er geen ontkomen aan was. Langzaam begon ze het benauwd te krijgen, een fluittoon kwam vanuit de verte opzetten en vulde haar hele hoofd, haar gezichtsveld werd alsmaar zwarter en zwarter. Geluiden werden vaag, verdwenen naar de achtergrond tot ze het bewustzijn verloor en alles zwart, stil en akelig was.
De man liet haar slappe lichaam voorzichtig op de cabinevloer glijden en controleerde of ze nog ademde. Wat gekuchel van Estelle bevestigde wat hij al vermoedde. Snel haalde hij een rol ducttape uit een van zakken van zijn oranje vest en plakte een strook tape over Estelle d'r mond, haar neus liet hij vrij. Met een tweede stuk tape bond hij haar polsen bijelkaar op haar rug en een derde stuk werd gebruikt om haar voeten, bij haar enkels, bijeen te houden. Tenslotte wikkelde hij een stuk tape een paar keer om haar hoofd waardoor ze niets meer kon zien. Daarna haalde hij een opgevouwen jute zak onder zijn kleding vandaan en trok deze over het lichaam van Estelle heen, haar hoofd stopte hij er als eerste in. Met nog een laatste stuk tape plakte hij de zak dicht en tilde haar toen met zak en al op en droeg haar op zijn schouder de vliegtuigtrap af.
Onderaan de trap stond een rijtje lege bagagekarren klaar. Nadat hij de jute zak, met Estelle er in, in een van de karretjes had gelegd, liet hij aan weerszijde blauw-witte beschermgordijnen zakken waardoor niemand kon zien òf, en wàt, er in de kar lag. Toen stapte hij in het trekkertje dat de bagagekarretjes trok en reed bij het vliegtuig vandaan.
Estelle was langzaam weer bij haar positieven gekomen en haar geest draaide ondertussen overuren en probeerde de aanval van de man te combineren met een dichtgeplakte mond en een door plakband beperkt uitzicht. Het duurde niet lang voor Estelle's hersens toch de conclusie hadden getrokken dat ze nu, ter plekke, ontvoerd werd. De zekerheid dat dat werkelijk waar was, en dus geen droom, werd overspoeld door de angst voor wat hij met haar van plan was. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De bagagekarretjes werden een loods binnengereden. Estelle merkte alleen dat de omgevingsgeluiden nu heel anders klonken, een beetje hol. Onverstoorbaar reed de man zijn trekkertje, met de 'lege' karretjes er achter, naar een hoek van de loods. Abrupt kwam het karretje van Estelle tot stilstand waardoor ze iets naar voren gleed. Ze voelde hoe twee sterke armen haar optilden. De man tilde haar weer over zijn schouder, hetgeen zeer ongemakkelijk was voor Estelle, haar maag werd bij iedere stap van de man zo ineen gedrukt dat ze zich misselijk voelde worden.
Een knerpend geluid van scharnieren, die al lange tijd wat smering konden gebruiken, betekende dat ergens een deur open ging. Met Estelle over zijn schouder stapte de man een kleedruimte in. Hier waren een aantal mannen zich aan het omkleden, dan wel van werkkleding naar vrije-tijds kleding of andersom. Haar ontvoerder werd met het nodige gejuich begroet en nadat hij de jute zak op de grond had laten zakken werd deze onmiddellijk open gesneden en werd Estelle tot haar ontsteltenis door vele handen betast, beetgepakt en uit de zak getild.
Ruwe handen tilden haar naar een houten bank die in het midden van de ruimte stond en waar de mannen op konden zitten terwijl ze zich omkleedden. Estelle voelde hoe de tape om haar polsen werd losgesneden en haar polsen door sterke handen werden beetgepakt. Hetzelfde gebeurde met haar enkels. Ze lag nu op haar rug op de bank en haar armen werden boven haar hoofd getrokken. Een voor een werden haar polsen aan het frame van de bank getaped. Haar benen, die daarna aan de beurt waren, werden eerst uit elkaar geduwd en daarna bij haar enkels vastgezet, weer met diezelfde plakkerige gore tape. Onderwijl zaten diverse handen al aan haar uniform te trekken, hetgeen maar weinig weerstand tegen de krachtige handen had te bieden. Knoopjes vlogen in het rond en bij iedere stap die haar dichter bij totale naaktheid bracht, nam de stemming onder haar belagers toe. Ze voelde iets kouds en hards tussen haar borsten naar beneden glijden. Onder luid gejuich van de mannen werden haar borsten zichtbaar nadat de stof van haar bh door het staal van het mes werd doorsneden. Haar rokje en slipje waren eenzelfde lot beschoren. Alles bijelkaar had het nauwelijks enkele minuten geduurd tussen het moment dat ze met zak en al werd neergelegd en de situatie waarin ze zich nu bevond. Voor Estelle had een eeuwigheid geduurd en rillend lag ze te kronkelen op de bank in de hoop zoveel mogelijk graai grage handen te ontlopen en -tegen beter weten in- in een poging om los te breken en weg te kunnen vluchten. Ondanks haar benarde positie nam een zekere geilheid van haar bezit.
Een van de mannen schreeuwde iets in onverstaanbaar Grieks. Het had tot gevolg dat de mannen om haar heen nu allemaal hun mond hielden. Estelle vroeg zich af wat er aan de hand was, tot ze voelde hoe iemand over haar heen kroop. Vreemde vingers betastten haar, ook in haar intiemste plekje dat ondertussen warmer en vochtiger aan het worden was. Gejoel en gefluit vulde de ruimte. Met kracht zochten een aantal vingers een weg naar binnen, tussen haar schaamlippen door. Estelle schreeuwde vanachter haar dichtgeplakte mond en schudde furieus met haar hoofd, hetgeen alleen een lachsalvo van de kerels opleverde. De vingers verlieten haar kutje weer, waarna duidelijk het geslachtsdeel van de man nu in haar werd geduwd. Voor Estelle een reden om nog een keer uit alle macht te proberen om los te komen, wat niet wou lukken. De vernedering die haar nu ten deel viel deed haar in tranen uitbarsten. Maar er was tegelijkertijd ook een stemmetje van binnen dat haar toestond om hier genot aan te beleven.
Ondertussen werden de collega's van Estelle knap pissig. Ze vroegen zich af hoe lang ze nog nodig had om hen te bereiken om samen naar het hotel te kunnen gaan. De gezagvoerder stuurde een van de stewardessen terug naar het vliegtuig om Estelle op te halen. Met duidelijke tegenzin zette de vrouw zich in beweging, maar niet voordat ze haar koffertje aan haar andere collega had toevertrouwd.
Na een minuut of tien was de stewardess terug met het nieuws dat ze Estelle niet was tegengekomen en dat haar koffertje en jas nog achterin het vliegtuig lagen.
De gezagvoerder toonde nu toch wel enige bezorgdheid, hij was tenslotte verantwoordelijk voor het cabinepersoneel. Hij besloot naar de luchthavenpolitie te gaan en te vragen of daar iets over Estelle bekend was. Het overige personeel liep achter hem aan, op zoek naar het kantoor van de luchthavenpolitie.
Estelle werd ondertussen door de ene na de andere kerel geneukt. Sommigen kwamen in haar klaar, anderen vonden het leuker om hun zaad over haar lichaam te spuiten. Ze bewoog en protesteerde niet meer, ze liet het maar begaan want ze kon er toch niets tegenin brengen. Toen er al flink wat kerels in haar waren geweest werden haar enkels los gemaakt. Estelle hoopte dat daarmee een einde aan haar mishandeling was gekomen en dat ze haar nu wel snel weer zouden laten gaan. Maar ze was te optimistisch want het enige dat de mannen deden was haar benen omhoog draaien met haar voeten richting haar hoofd waardoor haar kontgaatje gemakkelijker te penetreren was. Terwijl twee mannen haar bij haar enkels vast hielden werd ze door anderen in haar kont geneukt. Misdadig vond ze het en super geil tegelijk. Een hoogtepunt liet nu niet lang meer op zich wachten al zou ze zich daar kapot voor schamen.
Estelle had geen poging gedaan om een telling bij te houden, maar nadat -naar schatting- twintig man in, onder of boven haar was klaargekomen leek er eindelijk een eind te komen aan deze beproeving. Haar benen werden losgelaten en even zat niemand aan haar. Sperma droop uit haar kont, haar kut en van haar lichaam. Ze voelde zich vies. Zo vies als een geile slet die aan een gangbang had meegedaan en toch ook trots, trots dat ze het had doorstaan, tot zo ver.
Gaandeweg werd het stiller in de ruimte waar ze was, tot er zo te horen nog maar een paar mannen in haar buurt waren. Twee mannen spraken met elkaar en even daarna voelde ze hoe haar polsen werden losgesneden. Vier handen pakten haar bij haar polsen en enkels en tilden haar nu op. Als een geslacht varken droegen ze haar de ruimte uit, weer langs de knerpende scharnieren, terug naar het karretje waar ze mee gebracht was. De mannen legden haar eerst in het bagagekarretje en dwongen haar toen te hurken. Haar armen werden omhoog gebracht, boven haar hoofd, en vastgetaped aan een stang die van de voorkant naar de achterkant van het karretje liep. Door dezelfde ducttape een paar keer om haar dijen te wikkelen werd voorkomen dat ze op kon staan. Kort daarop zette het karretje zich met een schok weer in beweging.
Rammelend en ratelend reed het karretje de zon weer in, Estelle voelde nu de warmte op haar lichaam. Ze kon wel wat warmte gebruiken, het hele gebeuren had haar niet onberoerd gelaten en soms merkte ze dat ze even moest klappertanden van de adrenaline die haar lichaam had aangemaakt, maar niet had kunnen verbruiken. Ze had ook behoorlijk gezweten, het transpiratievocht was nu aan het opdrogen, samen met klodders sperma, hetgeen haar rillingen bezorgde. Het karretje bleef maar rijden en rijden, er leek geen einde aan te komen. Estelle had geen idee waar ze naar toe gebracht werd.
De gezagvoerder en zijn gezelschap hadden ondertussen het kantoor van de luchthavenpolitie gevonden. De 'luchthavenpolitie' bestond op dit kleine vliegveldje uit twee agenten, beiden qua leeftijd ruimschoots op weg om zeer binnenkort met pensioen te mogen gaan. Behalve vloeiend Grieks spraken ze vloeiend..... Grieks. Hetgeen een gesprek met de leden van het cabinepersoneel er bepaald niet gemakkelijk op maakte. Toen het gesprek nergens op leek uit te draaien, maar beide agenten wel doorhadden dat hun hulp onontbeerlijk was, nam een van hen de telefoon en belde met een medewerker van een autoverhuurbedrijf dat in de aankomsthal hun diensten aanbood. Even later stond een vriendelijk ogende man bij hen en hielp met het vertalen van Engels naar Grieks en vice versa. Terwijl de gezagvoerder zijn verhaal deed, type een van de agenten zijn relaas met een minstens vijftig jaar oude typemachine op een stuk perkament, uh, papier.
Net toen Estelle begon te denken dat ze naar de andere kant van het eiland zou worden gereden stopte het karretje even abrupt als de vorige keer. Ze hoorde voetstappen haar kant op komen. Ze hoorde en voelde hoe de man aan het karretje zat te morrelen en toen bij haar in het karretje klom. Estelle d'r hart bonkte in haar keel. Een hand greep haar hoofd van achteren en duwde het naar voren. Een mes doorsneed het plakband wat rond haar ogen had gezeten. Met een ruk werd het losgetrokken, hetgeen Estelle deed uitschreeuwen van pijn. Tranen biggelden over haar wangen en ze kon het felle licht van de zon nog niet verdragen. De man was inmiddels uit het bagagekarretje geklommen en ze hoorde hoe het trekkertje weg reed en hij haar alleen, vastgebonden, achter liet. Langzaam wenden haar ogen aan het felle licht en toen ook haar tranen waren gedroogd kon ze zien waar ze terecht was gekomen. Op nog geen twee meter van haar vandaan stond een hek, kennelijk een deel van de omheining van het vliegveld. Achter het hek liep een weg, mogelijk de weg van en naar het vliegveld. Iedereen die over deze weg reed kon haar daar zien zitten, naakt, vernederd, vastgebonden en kwetsbaar. Af en toe kwam er een auto voorbij, maar niemand leek het op te vallen dat ze daar was.
De vertaling van de autoverhuurder had een flink stuk tekst op het formulier van de agent opgeleverd. Hij las het nog een keer door en besloot toen om bij het vliegtuig polshoogte te nemen. Hij vertrok samen met de gezagvoerder en liet de andere bemanningsleden achter bij zijn collega. Onderweg nam hij contact op met het politiebureau in de nabijgelegen stad en riep de hulp van een agent met speurhond in. Ze spraken af elkaar bij het vliegtuig te treffen en te kijken of de hond de geur van Estelle op kon pikken. Bij het vliegtuig aangekomen liep de agent de trap aan de kant van de cockpit op en inspecteerde het toestel. Na de cockpit, het toilet aan de voorzijde, de pantry aan de voorzijde bekeken te hebben liep hij naar de staart van het vliegtuig en bekeek ook daar het toilet en de pantry. Nergens een spoor van Estelle te vinden uiteraard, niet dat hij dat verwacht had natuurlijk. Hij verliet het toestel via de trap aan de achterzijde en liep over het platform weer terug naar de gezagvoerder. Samen stapten ze onder de vleugel, daar konden ze rechtop en -niet onbelangrijk- in de schaduw staan. Zonder verder wat tegen elkaar te zeggen wachtten ze op de komst van de agent met de speurhond. Het koppel liet niet lang op zich wachten. Deze agent sprak gelukkig een woordje Engels, dus kon de gezagvoerder hem zonder al te veel problemen uitleggen dat er nog een kledingstuk en een koffertje van Estelle in het vliegtuig lagen, voorwerpen dus waar de hond de geur van op kon snuiven. De agent leidde de hond de achterste trap op en liet hem aan het koffertje en de jas snuffelen. De hond rook aan de vloerbedekking en trok de agent mee richting cockpit. Bijna bij iedere stoel bleef hij wel even staan en snuffelde uitgebreid aan de leuning of de bekleding. Toen ze vooraan in het toestel waren aangekomen ging de hond zitten keek zijn baasje aan, een teken voor de agent dat dit spoor dood liep. Hij nam de hond weer mee naar achteren en liet hem opnieuw de boel besnuffelen. Een ander spoor deed de hond de vliegtuigtrap af lopen, maar onderaan de trap ging hij opnieuw zitten en keek weer zijn baasje aan. De agent riep zijn oudere collega en samen bespraken de mannen het een en ander. Toen werd de gezagvoerder erbij gehaald en de agent met de hond legde uit dat de hond geen spoor kon vinden. Dus Estelle was of nog in het vliegtuig, of ze was de achterste vliegtuigtrap afgelopen en had daarna het contact met de grond verloren. Een 'technische' omschrijving van zoiets als 'is mogelijk in een auto gestapt'. De gezagvoerder benadrukte met klem dat Estelle zo iets nooit vrijwillig zou hebben gedaan, zeker niet nu haar jas en koffertje nog in het vliegtuig lagen. Onduidelijk over wat nu te doen stonden de drie mannen peinzend op het platform.
Zeker een uur ging voorbij voordat een auto aan de andere kant van het hek stopte en een bezorgd kijkende vrouw op Estelle af kwam lopen. Ze kon Estelle niet bereiken vanwege het hek en Estelle kon haar niet verstaan, maar ze begreep uit de lichaamstaal van de vrouw wel dat zij hulp zou gaan halen. Estelle barstte opnieuw in huilen uit, eindelijk zou ze gered worden. Gered uit deze onterende situatie.
De portofoon van de oudere agent schetterde iets onverstaanbaars, zo te horen zijn collega die op het bureau was gebleven. De agent sprak iets terug in het toestel en toen de stem van zijn collega opnieuw iets zei bemerkte de gezagvoerder een zeker opluchting bij de oudere agent als ook bij de agent met de hond. Nog voor de oudere agent iets kon zeggen was de agent met de hond zo vrij om hetgeen zojuist was gezegd te vertalen. Hij vertelde dat, aan de andere kant van het vliegveld, een vastgebonden vrouw in een bagagekarretje is gesignaleerd en dat het mogelijk Estelle was. De gezagvoerder en de oudere agent liepen snel terug naar het stationsgebouw terwijl de agent met de hond in zijn auto stapte en naar de aangegeven plaats reed. De gezagvoerder werd bij zijn collega's afgezet waarna de oudere agent ook vertrok, zijn collega met de speurhond achterna. De gezagvoerder lichtte ondertussen de verbaasde en nieuwsgierige collega's in over wat ze gedaan hadden en welk nieuws hem als laatste ter ore was gekomen. Zijn collega's hoopten met hem dat het inderdaad om Estelle ging. Ze konden niet anders dan wachten op de terugkomst van de oudere agent.
In de verte hoorde Estelle het geluid van een politiesirene. Het geluid kwam steeds dichterbij tot er een kleine politieauto voor haar stopte en een agent uitstapte en op haar af kwam lopen. Hij klom in het bagagewagentje en sneed het tape los waarmee haar polsen en benen vastgetaped waren. Als een lappenpop gleed Estelle op de vloer van het wagentje. Toen trok hij voorzichtig de tape van haar mond en kon ze weer wat zeggen. Het enige wat ze uit kon brengen was haar dank voor haar redding. Van ver weg klonk nog een sirene en nog een. Even later stonden er nog een politieauto en een ambulance bij het bagagekarretje. Het ambulancepersoneel ontfermde zich over Estelle en vertrok met haar naar het ziekenhuis. Ondertussen had Estelle zo goed en kwaad als het ging aan de agenten verteld wat met haar gebeurd was.
De volgende ochtend mocht Estelle het ziekenhuis weer verlaten. Ze had geen noemenswaardige lichamelijke schade opgelopen. Agenten hadden de avond ervoor haar verklaring opgenomen en zouden de zaak 'tot op de bodem' onderzoeken. Via de politie in Nederland zou ze op de hoogte worden gehouden van de uitkomsten van het onderzoek. Haar jas en koffertje had ze inmiddels ook weer terug. Ze nam een taxi naar het hotel waar haar collega's verbleven en werd daar door haar vrouwelijke collega's opgevangen. Pas nadat ze verteld had wat haar was overkomen en de steunbetuigingen van haar collega's had ontvangen, lieten ze haar gaan en kon de hotelkamer van de gezagvoerder opzoeken. Ze klopte op de deur. De gezagvoerder opende de deur en nodigde haar uit binnen te komen. Ze sloot de deur achter zich en volgde hem. Hij plofte op bed en keek haar aan terwijl hij zei ' En? Heb ik te veel gezegd'. Waarop Estelle aan zijn voeten neerknielde en zei 'Nee Meester, u had volkomen gelijk. Ik ben inderdaad een geile slet die het heerlijk vindt om door veel mannen geneukt te worden".
© Thislexy
Het kleine vliegveld beschikte niet over loopbruggen, dus om de passagiers uit te kunnen laten stappen werden twee verrijdbare trappen naar het vliegtuig gerold. Eentje aan de voorzijde, bij een deur die vlak bij de cockpit zit en eentje aan de achterzijde, bij een deur die naast de pantry zit en waar Estelle haar zitplaats had.
Estelle hielp nog even een ouder echtpaar om hun bagage uit de bagage-compartimenten boven de stoelen te halen. Het stel vormde de laatste passagiers die uitstapten. Het toestel was nu leeg. Haar collega's riepen haar toe dat zij alvast naar het terminal-gebouw zouden gaan, ze hadden blijkbaar geen zin om nog langer op Estelle te wachten, en verlieten een voor een het vliegtuig via de trap aan de voorzijde. Estelle stak haar hand naar hen op ten teken dat ze dat wel prima vond en liep toen terug naar de pantry, achter in het vliegtuig, om zich er van te vergewissen dat alles op slot zat wat er op slot moest zitten en om haar koffertje en jas te halen. De warme geur van de omgeving verdrong de wat muffe lucht die tijdens de vlucht in het toestel was ontstaan. Met haar ogen dicht snoof Estelle de geur van de buitenlucht op en genoot nu al van de paar dagen die ze onbekommerd op het eiland door zou brengen. Toen ze haar ogen weer opende stond onverwachts een grote Griekse man voor haar.
Estelle schrok zich rot, ze had de man helemaal de achterste trap niet op zien, of horen, komen. Hij was ruim een kop groter dan zij, had een woest uiterlijk en een bruine, wat verweerde, huid. Aan het oranje vest te zien dat hij over zijn shirt droeg, behoorde hij bij het grondpersoneel. Die kwamen wel vaker even in de pantry kijken van een pas geland toestel, wist Estelle, om te zien of er nog wat te eten was overgebleven.
'Food?' vroeg Estelle, die de man best wel behulpzaam wilde zijn met wat 'left overs' die anders toch weggegooid zouden worden. Maar in tegenstelling tot wat ze verwachtte schudde de man zijn hoofd en wees naar haar. Voor ze door had wat hij daar mee bedoelde greep hij haar met één arm vast, draaide haar om haar as, tilde haar op en trok haar met kracht tegen zich aan. Zijn andere hand drukte hij tegen haar mond en neus waardoor ze niet meer kon ademen. Het leek wel of ze fijngedrukt zou worden. De man was zo onnoemelijk sterk dat, hoe Estelle ook spartelde, er geen ontkomen aan was. Langzaam begon ze het benauwd te krijgen, een fluittoon kwam vanuit de verte opzetten en vulde haar hele hoofd, haar gezichtsveld werd alsmaar zwarter en zwarter. Geluiden werden vaag, verdwenen naar de achtergrond tot ze het bewustzijn verloor en alles zwart, stil en akelig was.
De man liet haar slappe lichaam voorzichtig op de cabinevloer glijden en controleerde of ze nog ademde. Wat gekuchel van Estelle bevestigde wat hij al vermoedde. Snel haalde hij een rol ducttape uit een van zakken van zijn oranje vest en plakte een strook tape over Estelle d'r mond, haar neus liet hij vrij. Met een tweede stuk tape bond hij haar polsen bijelkaar op haar rug en een derde stuk werd gebruikt om haar voeten, bij haar enkels, bijeen te houden. Tenslotte wikkelde hij een stuk tape een paar keer om haar hoofd waardoor ze niets meer kon zien. Daarna haalde hij een opgevouwen jute zak onder zijn kleding vandaan en trok deze over het lichaam van Estelle heen, haar hoofd stopte hij er als eerste in. Met nog een laatste stuk tape plakte hij de zak dicht en tilde haar toen met zak en al op en droeg haar op zijn schouder de vliegtuigtrap af.
Onderaan de trap stond een rijtje lege bagagekarren klaar. Nadat hij de jute zak, met Estelle er in, in een van de karretjes had gelegd, liet hij aan weerszijde blauw-witte beschermgordijnen zakken waardoor niemand kon zien òf, en wàt, er in de kar lag. Toen stapte hij in het trekkertje dat de bagagekarretjes trok en reed bij het vliegtuig vandaan.
Estelle was langzaam weer bij haar positieven gekomen en haar geest draaide ondertussen overuren en probeerde de aanval van de man te combineren met een dichtgeplakte mond en een door plakband beperkt uitzicht. Het duurde niet lang voor Estelle's hersens toch de conclusie hadden getrokken dat ze nu, ter plekke, ontvoerd werd. De zekerheid dat dat werkelijk waar was, en dus geen droom, werd overspoeld door de angst voor wat hij met haar van plan was. Lang hoefde ze daar niet op te wachten. De bagagekarretjes werden een loods binnengereden. Estelle merkte alleen dat de omgevingsgeluiden nu heel anders klonken, een beetje hol. Onverstoorbaar reed de man zijn trekkertje, met de 'lege' karretjes er achter, naar een hoek van de loods. Abrupt kwam het karretje van Estelle tot stilstand waardoor ze iets naar voren gleed. Ze voelde hoe twee sterke armen haar optilden. De man tilde haar weer over zijn schouder, hetgeen zeer ongemakkelijk was voor Estelle, haar maag werd bij iedere stap van de man zo ineen gedrukt dat ze zich misselijk voelde worden.
Een knerpend geluid van scharnieren, die al lange tijd wat smering konden gebruiken, betekende dat ergens een deur open ging. Met Estelle over zijn schouder stapte de man een kleedruimte in. Hier waren een aantal mannen zich aan het omkleden, dan wel van werkkleding naar vrije-tijds kleding of andersom. Haar ontvoerder werd met het nodige gejuich begroet en nadat hij de jute zak op de grond had laten zakken werd deze onmiddellijk open gesneden en werd Estelle tot haar ontsteltenis door vele handen betast, beetgepakt en uit de zak getild.
Ruwe handen tilden haar naar een houten bank die in het midden van de ruimte stond en waar de mannen op konden zitten terwijl ze zich omkleedden. Estelle voelde hoe de tape om haar polsen werd losgesneden en haar polsen door sterke handen werden beetgepakt. Hetzelfde gebeurde met haar enkels. Ze lag nu op haar rug op de bank en haar armen werden boven haar hoofd getrokken. Een voor een werden haar polsen aan het frame van de bank getaped. Haar benen, die daarna aan de beurt waren, werden eerst uit elkaar geduwd en daarna bij haar enkels vastgezet, weer met diezelfde plakkerige gore tape. Onderwijl zaten diverse handen al aan haar uniform te trekken, hetgeen maar weinig weerstand tegen de krachtige handen had te bieden. Knoopjes vlogen in het rond en bij iedere stap die haar dichter bij totale naaktheid bracht, nam de stemming onder haar belagers toe. Ze voelde iets kouds en hards tussen haar borsten naar beneden glijden. Onder luid gejuich van de mannen werden haar borsten zichtbaar nadat de stof van haar bh door het staal van het mes werd doorsneden. Haar rokje en slipje waren eenzelfde lot beschoren. Alles bijelkaar had het nauwelijks enkele minuten geduurd tussen het moment dat ze met zak en al werd neergelegd en de situatie waarin ze zich nu bevond. Voor Estelle had een eeuwigheid geduurd en rillend lag ze te kronkelen op de bank in de hoop zoveel mogelijk graai grage handen te ontlopen en -tegen beter weten in- in een poging om los te breken en weg te kunnen vluchten. Ondanks haar benarde positie nam een zekere geilheid van haar bezit.
Een van de mannen schreeuwde iets in onverstaanbaar Grieks. Het had tot gevolg dat de mannen om haar heen nu allemaal hun mond hielden. Estelle vroeg zich af wat er aan de hand was, tot ze voelde hoe iemand over haar heen kroop. Vreemde vingers betastten haar, ook in haar intiemste plekje dat ondertussen warmer en vochtiger aan het worden was. Gejoel en gefluit vulde de ruimte. Met kracht zochten een aantal vingers een weg naar binnen, tussen haar schaamlippen door. Estelle schreeuwde vanachter haar dichtgeplakte mond en schudde furieus met haar hoofd, hetgeen alleen een lachsalvo van de kerels opleverde. De vingers verlieten haar kutje weer, waarna duidelijk het geslachtsdeel van de man nu in haar werd geduwd. Voor Estelle een reden om nog een keer uit alle macht te proberen om los te komen, wat niet wou lukken. De vernedering die haar nu ten deel viel deed haar in tranen uitbarsten. Maar er was tegelijkertijd ook een stemmetje van binnen dat haar toestond om hier genot aan te beleven.
Ondertussen werden de collega's van Estelle knap pissig. Ze vroegen zich af hoe lang ze nog nodig had om hen te bereiken om samen naar het hotel te kunnen gaan. De gezagvoerder stuurde een van de stewardessen terug naar het vliegtuig om Estelle op te halen. Met duidelijke tegenzin zette de vrouw zich in beweging, maar niet voordat ze haar koffertje aan haar andere collega had toevertrouwd.
Na een minuut of tien was de stewardess terug met het nieuws dat ze Estelle niet was tegengekomen en dat haar koffertje en jas nog achterin het vliegtuig lagen.
De gezagvoerder toonde nu toch wel enige bezorgdheid, hij was tenslotte verantwoordelijk voor het cabinepersoneel. Hij besloot naar de luchthavenpolitie te gaan en te vragen of daar iets over Estelle bekend was. Het overige personeel liep achter hem aan, op zoek naar het kantoor van de luchthavenpolitie.
Estelle werd ondertussen door de ene na de andere kerel geneukt. Sommigen kwamen in haar klaar, anderen vonden het leuker om hun zaad over haar lichaam te spuiten. Ze bewoog en protesteerde niet meer, ze liet het maar begaan want ze kon er toch niets tegenin brengen. Toen er al flink wat kerels in haar waren geweest werden haar enkels los gemaakt. Estelle hoopte dat daarmee een einde aan haar mishandeling was gekomen en dat ze haar nu wel snel weer zouden laten gaan. Maar ze was te optimistisch want het enige dat de mannen deden was haar benen omhoog draaien met haar voeten richting haar hoofd waardoor haar kontgaatje gemakkelijker te penetreren was. Terwijl twee mannen haar bij haar enkels vast hielden werd ze door anderen in haar kont geneukt. Misdadig vond ze het en super geil tegelijk. Een hoogtepunt liet nu niet lang meer op zich wachten al zou ze zich daar kapot voor schamen.
Estelle had geen poging gedaan om een telling bij te houden, maar nadat -naar schatting- twintig man in, onder of boven haar was klaargekomen leek er eindelijk een eind te komen aan deze beproeving. Haar benen werden losgelaten en even zat niemand aan haar. Sperma droop uit haar kont, haar kut en van haar lichaam. Ze voelde zich vies. Zo vies als een geile slet die aan een gangbang had meegedaan en toch ook trots, trots dat ze het had doorstaan, tot zo ver.
Gaandeweg werd het stiller in de ruimte waar ze was, tot er zo te horen nog maar een paar mannen in haar buurt waren. Twee mannen spraken met elkaar en even daarna voelde ze hoe haar polsen werden losgesneden. Vier handen pakten haar bij haar polsen en enkels en tilden haar nu op. Als een geslacht varken droegen ze haar de ruimte uit, weer langs de knerpende scharnieren, terug naar het karretje waar ze mee gebracht was. De mannen legden haar eerst in het bagagekarretje en dwongen haar toen te hurken. Haar armen werden omhoog gebracht, boven haar hoofd, en vastgetaped aan een stang die van de voorkant naar de achterkant van het karretje liep. Door dezelfde ducttape een paar keer om haar dijen te wikkelen werd voorkomen dat ze op kon staan. Kort daarop zette het karretje zich met een schok weer in beweging.
Rammelend en ratelend reed het karretje de zon weer in, Estelle voelde nu de warmte op haar lichaam. Ze kon wel wat warmte gebruiken, het hele gebeuren had haar niet onberoerd gelaten en soms merkte ze dat ze even moest klappertanden van de adrenaline die haar lichaam had aangemaakt, maar niet had kunnen verbruiken. Ze had ook behoorlijk gezweten, het transpiratievocht was nu aan het opdrogen, samen met klodders sperma, hetgeen haar rillingen bezorgde. Het karretje bleef maar rijden en rijden, er leek geen einde aan te komen. Estelle had geen idee waar ze naar toe gebracht werd.
De gezagvoerder en zijn gezelschap hadden ondertussen het kantoor van de luchthavenpolitie gevonden. De 'luchthavenpolitie' bestond op dit kleine vliegveldje uit twee agenten, beiden qua leeftijd ruimschoots op weg om zeer binnenkort met pensioen te mogen gaan. Behalve vloeiend Grieks spraken ze vloeiend..... Grieks. Hetgeen een gesprek met de leden van het cabinepersoneel er bepaald niet gemakkelijk op maakte. Toen het gesprek nergens op leek uit te draaien, maar beide agenten wel doorhadden dat hun hulp onontbeerlijk was, nam een van hen de telefoon en belde met een medewerker van een autoverhuurbedrijf dat in de aankomsthal hun diensten aanbood. Even later stond een vriendelijk ogende man bij hen en hielp met het vertalen van Engels naar Grieks en vice versa. Terwijl de gezagvoerder zijn verhaal deed, type een van de agenten zijn relaas met een minstens vijftig jaar oude typemachine op een stuk perkament, uh, papier.
Net toen Estelle begon te denken dat ze naar de andere kant van het eiland zou worden gereden stopte het karretje even abrupt als de vorige keer. Ze hoorde voetstappen haar kant op komen. Ze hoorde en voelde hoe de man aan het karretje zat te morrelen en toen bij haar in het karretje klom. Estelle d'r hart bonkte in haar keel. Een hand greep haar hoofd van achteren en duwde het naar voren. Een mes doorsneed het plakband wat rond haar ogen had gezeten. Met een ruk werd het losgetrokken, hetgeen Estelle deed uitschreeuwen van pijn. Tranen biggelden over haar wangen en ze kon het felle licht van de zon nog niet verdragen. De man was inmiddels uit het bagagekarretje geklommen en ze hoorde hoe het trekkertje weg reed en hij haar alleen, vastgebonden, achter liet. Langzaam wenden haar ogen aan het felle licht en toen ook haar tranen waren gedroogd kon ze zien waar ze terecht was gekomen. Op nog geen twee meter van haar vandaan stond een hek, kennelijk een deel van de omheining van het vliegveld. Achter het hek liep een weg, mogelijk de weg van en naar het vliegveld. Iedereen die over deze weg reed kon haar daar zien zitten, naakt, vernederd, vastgebonden en kwetsbaar. Af en toe kwam er een auto voorbij, maar niemand leek het op te vallen dat ze daar was.
De vertaling van de autoverhuurder had een flink stuk tekst op het formulier van de agent opgeleverd. Hij las het nog een keer door en besloot toen om bij het vliegtuig polshoogte te nemen. Hij vertrok samen met de gezagvoerder en liet de andere bemanningsleden achter bij zijn collega. Onderweg nam hij contact op met het politiebureau in de nabijgelegen stad en riep de hulp van een agent met speurhond in. Ze spraken af elkaar bij het vliegtuig te treffen en te kijken of de hond de geur van Estelle op kon pikken. Bij het vliegtuig aangekomen liep de agent de trap aan de kant van de cockpit op en inspecteerde het toestel. Na de cockpit, het toilet aan de voorzijde, de pantry aan de voorzijde bekeken te hebben liep hij naar de staart van het vliegtuig en bekeek ook daar het toilet en de pantry. Nergens een spoor van Estelle te vinden uiteraard, niet dat hij dat verwacht had natuurlijk. Hij verliet het toestel via de trap aan de achterzijde en liep over het platform weer terug naar de gezagvoerder. Samen stapten ze onder de vleugel, daar konden ze rechtop en -niet onbelangrijk- in de schaduw staan. Zonder verder wat tegen elkaar te zeggen wachtten ze op de komst van de agent met de speurhond. Het koppel liet niet lang op zich wachten. Deze agent sprak gelukkig een woordje Engels, dus kon de gezagvoerder hem zonder al te veel problemen uitleggen dat er nog een kledingstuk en een koffertje van Estelle in het vliegtuig lagen, voorwerpen dus waar de hond de geur van op kon snuiven. De agent leidde de hond de achterste trap op en liet hem aan het koffertje en de jas snuffelen. De hond rook aan de vloerbedekking en trok de agent mee richting cockpit. Bijna bij iedere stoel bleef hij wel even staan en snuffelde uitgebreid aan de leuning of de bekleding. Toen ze vooraan in het toestel waren aangekomen ging de hond zitten keek zijn baasje aan, een teken voor de agent dat dit spoor dood liep. Hij nam de hond weer mee naar achteren en liet hem opnieuw de boel besnuffelen. Een ander spoor deed de hond de vliegtuigtrap af lopen, maar onderaan de trap ging hij opnieuw zitten en keek weer zijn baasje aan. De agent riep zijn oudere collega en samen bespraken de mannen het een en ander. Toen werd de gezagvoerder erbij gehaald en de agent met de hond legde uit dat de hond geen spoor kon vinden. Dus Estelle was of nog in het vliegtuig, of ze was de achterste vliegtuigtrap afgelopen en had daarna het contact met de grond verloren. Een 'technische' omschrijving van zoiets als 'is mogelijk in een auto gestapt'. De gezagvoerder benadrukte met klem dat Estelle zo iets nooit vrijwillig zou hebben gedaan, zeker niet nu haar jas en koffertje nog in het vliegtuig lagen. Onduidelijk over wat nu te doen stonden de drie mannen peinzend op het platform.
Zeker een uur ging voorbij voordat een auto aan de andere kant van het hek stopte en een bezorgd kijkende vrouw op Estelle af kwam lopen. Ze kon Estelle niet bereiken vanwege het hek en Estelle kon haar niet verstaan, maar ze begreep uit de lichaamstaal van de vrouw wel dat zij hulp zou gaan halen. Estelle barstte opnieuw in huilen uit, eindelijk zou ze gered worden. Gered uit deze onterende situatie.
De portofoon van de oudere agent schetterde iets onverstaanbaars, zo te horen zijn collega die op het bureau was gebleven. De agent sprak iets terug in het toestel en toen de stem van zijn collega opnieuw iets zei bemerkte de gezagvoerder een zeker opluchting bij de oudere agent als ook bij de agent met de hond. Nog voor de oudere agent iets kon zeggen was de agent met de hond zo vrij om hetgeen zojuist was gezegd te vertalen. Hij vertelde dat, aan de andere kant van het vliegveld, een vastgebonden vrouw in een bagagekarretje is gesignaleerd en dat het mogelijk Estelle was. De gezagvoerder en de oudere agent liepen snel terug naar het stationsgebouw terwijl de agent met de hond in zijn auto stapte en naar de aangegeven plaats reed. De gezagvoerder werd bij zijn collega's afgezet waarna de oudere agent ook vertrok, zijn collega met de speurhond achterna. De gezagvoerder lichtte ondertussen de verbaasde en nieuwsgierige collega's in over wat ze gedaan hadden en welk nieuws hem als laatste ter ore was gekomen. Zijn collega's hoopten met hem dat het inderdaad om Estelle ging. Ze konden niet anders dan wachten op de terugkomst van de oudere agent.
In de verte hoorde Estelle het geluid van een politiesirene. Het geluid kwam steeds dichterbij tot er een kleine politieauto voor haar stopte en een agent uitstapte en op haar af kwam lopen. Hij klom in het bagagewagentje en sneed het tape los waarmee haar polsen en benen vastgetaped waren. Als een lappenpop gleed Estelle op de vloer van het wagentje. Toen trok hij voorzichtig de tape van haar mond en kon ze weer wat zeggen. Het enige wat ze uit kon brengen was haar dank voor haar redding. Van ver weg klonk nog een sirene en nog een. Even later stonden er nog een politieauto en een ambulance bij het bagagekarretje. Het ambulancepersoneel ontfermde zich over Estelle en vertrok met haar naar het ziekenhuis. Ondertussen had Estelle zo goed en kwaad als het ging aan de agenten verteld wat met haar gebeurd was.
De volgende ochtend mocht Estelle het ziekenhuis weer verlaten. Ze had geen noemenswaardige lichamelijke schade opgelopen. Agenten hadden de avond ervoor haar verklaring opgenomen en zouden de zaak 'tot op de bodem' onderzoeken. Via de politie in Nederland zou ze op de hoogte worden gehouden van de uitkomsten van het onderzoek. Haar jas en koffertje had ze inmiddels ook weer terug. Ze nam een taxi naar het hotel waar haar collega's verbleven en werd daar door haar vrouwelijke collega's opgevangen. Pas nadat ze verteld had wat haar was overkomen en de steunbetuigingen van haar collega's had ontvangen, lieten ze haar gaan en kon de hotelkamer van de gezagvoerder opzoeken. Ze klopte op de deur. De gezagvoerder opende de deur en nodigde haar uit binnen te komen. Ze sloot de deur achter zich en volgde hem. Hij plofte op bed en keek haar aan terwijl hij zei ' En? Heb ik te veel gezegd'. Waarop Estelle aan zijn voeten neerknielde en zei 'Nee Meester, u had volkomen gelijk. Ik ben inderdaad een geile slet die het heerlijk vindt om door veel mannen geneukt te worden".
© Thislexy
Abonneren op:
Posts (Atom)