Een tropische verrassing

Peter en Emily winnen een hele leuke prijs bij de Postcode Zomerloterij; een tiendaagse reis naar een schitterend tropisch eiland. Er gaat een camera-team van de loterij met hen mee om daar promotie opnamen van te maken. Dat deert beide echtlieden helemaal niet. Sterker nog, ze grijpen de kans aan om hun ingekakte huwelijk een nieuwe impuls te geven. Een maand later gaan zij op reis.

Vroeg in de ochtend, volgend op hun aankomst op het jaloersmakend mooie eiland, stelt manlief voor dat Emily haar dagelijkse sportroutine best wel langs de waterlijn kan doen. Vanaf het balkon van hun appartement wijst hij aan welke kant zij het beste op kan gaan. De routine die zij de afgelopen maand heeft ontwikkeld om dagelijks te sporten wil Emily, ondanks de reis en het verblijf op het eiland, zeker niet onderbreken. Het lijkt haar inderdaad een prachtig idee. En om de ergste warmte, die al snel na zonsopkomst zal ontstaan, vòòr te zijn besluit zij meteen op pad te gaan.

Even later, al joggend, ziet zij hier en daar lokale bewoners bij een van de vele resorts al aan het werk, parasols uitklappen en zo, maar verder is er nog geen toerist op het strand. Emily geniet van de rust en het weidse uitzicht over zee als ze opeens een opvallende grote fles op het strand ziet liggen, of eigenlijk, uit het zand ziet steken. De kurk zit er nog in. Ze stopt met joggen en moet er een beetje om lachen. Als dit een fles met een briefje erin is, zou dat zo’n geweldige cliché zijn. Zeker als je de omgeving, die in menige roman niet zou misstaan, in ogenschouw neemt. Ze besluit de fles toch op te pakken om te kijken of het onwaarschijnlijke bewaarheid wordt. Groot is haar verbazing als er daadwerkelijk een briefje in zit. Keurig opgerold en zo te zien nog helemaal droog. Nu is haar nieuwsgierigheid toch echt gewekt en wil zij weten wat er op dat briefje staat. Emily trekt de kurk uit de hals. Dan schudt zij de fles met de opening naar beneden een paar keer stevig op en neer. Het briefje komt daardoor wel in de hals te zitten maar wil er nog niet uit komen. Emily kijkt om zich heen en ziet verderop op het strand een dun twijgje liggen. Zij loopt er heen, raapt het op en peutert met het takje net zo lang totdat zij het briefje uit de fles kan trekken. Voorzichtig rolt Emily het briefje open en leest wat er staat.

Mijn liefste,

In mijn dromen zie ik je voor me, op een zonovergoten wit strand. Te paard kom je aangereden, slechts gekleed in een weinig verhullende lange witte blouse. Je stuurt je paard de branding in en glijdt van zijn rug het zilte water in. Verfrist kom je even later het strand weer oplopen, je huid plakt tegen de transparant geworden natte stof. Je voelt je sexy en zoekt ons zelfgebouwde primitieve strandhutje op, waar ik op je wacht. Nadat je je hebt afgedroogd bemin ik je in het warme licht van de ochtendzon. Slechts een bescheiden voorbode van wat de dag nog brengen zal. Deels is deze droom al werkelijkheid geworden want dat hutje heb ik gisteravond laat al voor ons gebouwd. Het enige dat ontbreekt ben jij, dus haast je en kom naar ons liefdesnestje zodat ik je in mijn armen kan nemen en kan beminnen tot de avond valt. Volg het strand nog ongeveer een kilometer, tot je een verlaten strandstoel ziet met een rode ballon eraan. Verlaat daar het strand en loop het palmbos in. Daar zal ik op je wachten.

XXX

Uit Emily’s beide ooghoeken zijn inmiddels tranen ontsnapt. Zo’n romantische brief heeft zij in haar hele leven nog niet van -wie anders dan- Peter ontvangen. Wat een ommezwaai hebben de afgelopen weken klaarblijkelijk ook voor hem betekend. Emily rent meteen verder over het strand, zoals hij in de brief heeft beschreven. Heel veel tijd zullen ze niet hebben want na het ontbijt zullen er weer opnames gemaakt worden. Onderweg bedenkt zij nog eens wat een geluk zij heeft gehad dat zij de fles heeft zien liggen en dat zij was gestopt om hem op te pakken. En hoe vroeg Peter wel niet is opgestaan om de fles nog vóór haar loopje in het zand te plaatsen. Zij snapt wel waarom hij zo ‘behulpzaam’ was om aan te wijzen hoe zij het beste lopen kon. En lach siert haar gezicht.

De afstand van waar Emily de fles vond, tot aan de verlaten strandstoel, legt zij af in een roes. Met nog steeds een brede glimlach op haar gezicht en de romantische woorden uit de brief nog nagalmend in haar hoofd stapt ze het palmbos in, op zoek naar het hutje, dat zij al snel vindt. Veel stelt het niet voor, maar het ging duidelijk meer om het idee dan om de uitvoering. Maar waar zij ook kijkt, van Peter is geen spoor te bekennen. Haar teleurstelling begint net enige vorm te krijgen als er, tot haar grote schrik, iemand van achteren een hand voor haar ogen doet en haar in haar nek kust. “Oooh, je bent er toch,” kirt ze geschrokken en opgelucht tegelijk, “gekkie!”
In de weinige tijd die ze samen kunnen doorbrengen, voordat de TV-mensen weer aan hun hoofd zullen zeuren, wil Emily het maximale uit hun spontane liefdesspel halen. Zonder omhaal laat zij haar sportbroek zakken en haar slip volgt al even snel.
“Kom, even een vluggertje,” zegt zij, terwijl zij zich zonder ook maar om te kijken voorover buigt en met haar handen steun zoekt op haar knieën. De bron van haar opwinding zegt niets maar trekt hoorbaar de rits van zijn broek open en nog geen twee tellen later voelt Emily hoe zijn harde lid zich voorzichtig tussen haar schaamlippen door een weg naar binnen baant.

Dit heeft zij zo gemist de laatste jaren, een spontane neukbeurt. Het lijkt wel of Peter het ook gemist heeft want zijn pik voelt veel dikker dan anders en ook stoot hij veel krachtiger, gerichter, dan voorheen. Bovendien wil hij blijkbaar wel even laten weten dat hij weer ‘in control’ is, want om de haverklap krijgt zij een klets voor haar kont van hem. Iets wat haar alleen maar nog geiler maakt. Het duurt niet lang of zij voelt haar climax naderen en daarom spoort zij haar, als herboren, minnaar aan om ook zo snel mogelijk klaar te komen. Golven van extase overvallen haar als hun beider hoogtepunt zich aandient. Het warme zaad spuit werkelijk tegen de binnenkant van haar schede. Vermoeid, maar zeker voldaan, glijdt zij van zijn langzaam slap wordende pik af en gezamenlijk laten zij zich in het zachte zand tussen de palmen vallen. Van alle inspanningen heeft Emily een droge mond gekregen en daarom vraagt zij of manlief alsjeblieft wat drinken voor haar wil halen terwijl zij zelf, met haar ogen nog gesloten, volkomen ontspannen in het zand liggend nageniet.

Emily zou een paar minuten later haast in slaap gevallen zijn als zij niet zou zijn opgeschrikt door Peter’s stem. Teleurgesteld en behoorlijk buiten adem hijgt hij: “Ooh verdorie, je bent er al. Sorry dat ik zo laat ben lieverd. Daar gaat mijn verrassing!”

© Thislexy, 2015.

Aan sleutels geen gebrek...

“Ik heb het één en ander voorbereid,” zegt Marcel opgewekt, “kijk maar. Hier staat een stoel waar jij straks op mag gaan zitten.”

Marjon glimlacht, terwijl haar maag een beetje samenkrimpt van de spanning die zijn woorden oproepen. Het is het woordje ‘mag’ met name. Marcel zegt wel ‘mag’, maar bedoelt heel duidelijk ‘moet’. Die wetenschap verhoogt de spanning in haar lijf.
Geregeld mag hij haar een dag lang ‘helemaal-van-mij’ noemen. Samen kiezen ze die dagen uit.  Marjon weet dus dat ze de hele dag niets te vertellen heeft over wat voor kleren zij draagt, wat zij eet en drinkt en wanneer zij naar de wc mag bijvoorbeeld. Daar staat tegenover dat ze wèl weet dat zij seksueel behoorlijk aan haar trekken zal komen. Marcel niet minder overigens.
“Maar eerst doen we een ander spelletje,” zegt hij glimlachend.
Hij pakt Marjon bij de hand en leidt haar naar het midden van hun woonkamer. Waar normaal gesproken een hangstoel aan het plafond bungelt, hangt nu een spreidstang, precies op de juiste hoogte.
Slechts gehuld in een zwarte leren tanga, met dito bh, gaat Marjon onder de spreidstang staan.
Om haar polsen en enkels draagt zij zwarte lederen pols- en enkelboeien. Haar zwarte high-heels completeren haar outfit, die zij een half uurtje eerder heeft aangetrokken in opdracht van manlief.
Woordeloos haakt Marcel de ringen van beide polsboeien aan de musketonhaken aan de uiteinden van de spreidstang. Met haar armen gespreid boven haar hoofd staat Marjon nu weerloos tegenover hem. Die weerloosheid windt haar op. Marcel weet dat en ziet dat aan de stof van haar bh-cups die door haar stijve tepels naar voren wordt gedrukt.
“Wat zie je er toch lekker uit als je zo voor me staat.”
Een zucht van genoegen ontsnapt aan haar lippen, direct gevolgd door een snelle ademteug als Marcel onverwachts met zijn vlakke hand haar een klap op haar bil geeft. Dan grijpt hij haar bij haar gouden haren en trekt haar hoofd met een ruk naar achteren.
“Van wie ben jij vandaag, sletje?”
“Van u Mijnheer,” klinkt het hees uit Marjon’s mond, “helemaal van u.”
De aanblik van het doelwit van zijn wellustigheden, althans voor de komende uren, doet zijn pik groeien, maar zijn ‘speelgoed-voor-alle-dagen’ zal nog even geduld moeten hebben.
Eerst is er weer een snelle ademteug hoorbaar, als Marcel een klap geeft op Marjon’s andere bil.
“Zo, nou sta je weer helemaal in balans,” hoort zij hem lachend zeggen. Zij lacht met hem mee wetend dat dit de opmaak is voor veel heftiger werk. Dan vult het geluid van korte pieptoontjes de kamer, als Marcel hun kookwekker instelt. Een grijns verschijnt om Marjon’s mond.
“Vorige keer vijfendertig minuten, dus nu veertig,” geeft Marcel te kennen. De komende veertig minuten zal hij Marjon’s billen verwennen met slagen van een hele serie verschillende zwepen.
Net zoals de miljardair Christian Grey dat bij Anastasia Steele in de film deed. Sinds zij met ‘slechts’ vijf minuten begonnen, heeft Marcel zijn vaardigheid enorm vergroot en zijn de sessies puur genot voor hen allebei geworden. Zodra de kookwekker loopt is het geluid van zwepen, die op Marjon’s huid neerkomen, het voornaamste geluid dat in de huiskamer hoorbaar is.
Af en toe onderbreekt Marcel zijn slagritme om de huid van Marjon te strelen en haar even een adempauze te gunnen. Vaak is dat ook het moment waarop de gebruikte zweep wordt omgeruild voor een met een wat straffere slag. Haar ademhaling wordt gaandeweg regelmatig, soms even verstoord als Marcel een onverwacht hardere slag uitdeelt, en haar gedachten verdwijnen langzamerhand uit haar hoofd, tot er alleen de pijn is en het ritme van de slagen.

De tijd lijkt te zijn voorbij gevlogen als de hinderlijk piepjes van de kookwekker uiteindelijk aangeven dat de veertig minuten voorbij zijn. Beiden zijn trots op Marjon’s groeiende incassatie vermogen. Nadat zij is losgemaakt wordt dat ook met een lange en innige zoen gevierd. Dan drinken en eten zij samen wat. Zodra de kopjes en bordjes weer afgeruimd zijn, is het tijd voor Marcel’s tweede snode plannetje van die dag.

"Kom maar eens even op de stoel zitten,” gebiedt hij haar vriendelijk doch resoluut, “met je borst naar de rugleuning graag.”
Met een aantal stukken touw zet Marcel zijn geliefde in rap tempo vast aan de stoel. Nog geen tien minuten later kan zij werkelijk geen kant meer op. Met haar handen zou zij bij het uiteinde van een van de touwen kunnen komen, en haarzelf kunnen bevrijden, ware het niet dat Marcel haar polsboeien met een stukje ketting en klein hangslotje aan elkaar vastgezet heeft.
“Zo!” klinkt het uit zijn mond als hij ziet dat zij op dit moment niet zonder zijn hulp los zou kunnen komen. Hij loopt een keer om de stoel heen om het resultaat goed in zich op te nemen.
“Ik heb nòg iets voorbereid,” fluistert hij geheimzinnig in haar oor en loopt daarna naar hun koelkast.
Marjon ziet dat hij er een beker uithaalt en weer naar haar toe komt lopen.
“Kijk schatje, hier zit het enige sleuteltje van dat hangslotje in,” zegt hij, terwijl hij de beker voor haar houdt. De beker is tot de rand gevuld met brok smeltend ijs. Er steekt een lange draad uit het ijs. Hij plaatst de ijskoude beker tussen Marjon’s benen, die een gilletje geeft als de kou haar dijen raakt.
“Mond open,” gebiedt hij haar, waarna hij het uiteinde van het draadje in haar mond stopt.
“Zodra het ijs gesmolten is, mag je het sleuteltje eruit vissen en jezelf bevrijden. Lukt je dat denk je?”
Met haar lippen op elkaar knikt Marjon dat dat wel zal lukken.
“Mooi. Dan knap ik boven even uiltje en zie ik je over een uurtje wel weer hier beneden.”

Terwijl Marcel boven de minuten aftelt alvorens weer naar beneden te gaan en Marjon de minuten aftelt tot het ijs voldoende ontdooit is, besluiten haar ouders het stel onverwachts te bezoeken. Gelukkig hebben ze een sleutel van de voordeur, dus aanbellen hoeft niet…