De fotoshoot - EWA bijeenkomst 30-01-2016

Keurig op tijd arriveert de 21-jarige Esmee op de Elandsgracht in Amsterdam. Vandaag gaat het onervaren fotomodel voor het eerst een fotosessie bij fotostudio ‘Waterside Doug’ laten maken. 

Naaktfoto’s nota bene, om ook dat genre aan haar portfolio toe te kunnen voegen. Een ouderwetse winkelbel klingelt als Esmee de deur van het oude grachtenpand opent en naar binnen stapt.
De inrichting is nogal sober. Rechts half achter haar, in wat vroeger een etalage is geweest, staat een bank met de rugleuning naar het raam. Tegen de muur naast de bank ziet zij een ouderwetse buffetkast staan, gevuld met oude fotocamera’s. Het derde meubelstuk is een eenvoudige houten balie. Recht voor haar hangen twee grote zwarte velours gordijnen die, naar zij aanneemt, de fotostudio aan het zicht onttrekken. Er lijkt niemand aanwezig te zijn, want Esmee hoort of ziet niemand.
“Hallo?” roept ze net iets luider dan haar normale stemniveau.
Een paar tellen later verschijn er toch een man met zijn hoofd tussen de gordijnen.
“Môgge wijffie,” klinkt het in zuiver Amsterdams, “wat ken ik voor je doen?”
“Oh, hoi. Ik ben Esmee. Ik kom voor de fotosessie. Uhm... voor de naaktfoto’s?”
“De… naaktfoto’s? Oh ja, tuurlijk. Kom verder mop,” zegt het hoofd waar ook nog een lichaam aan vast zit, zelfs armen, die uitnodigend het gordijn voor Esmee openen.
“Ik heb er nog geen ervaring mee, ik kan uw hulp misschien wel een beetje gebruiken,” zegt Esmee terwijl zij zich een beetje klein maakt om onder de arm van de man door te kunnen lopen.
“Da’ kom wel goed,” antwoordt hij, “a’s je tenminste een beetje naar mijn aanwijzingen luistert hè.”
Esmee belooft zijn aanwijzingen zo goed mogelijk op te zullen volgen.
“Daar achter ken je je uitkleden, moppie,” zegt de man terwijl hij naar een deur aan de zijkant van de ruimte achter de gordijnen wijst.

Terwijl Esmee zich van haar kleding ontdoet, gaat de man in de weer met wat meubels, flitsapparatuur en grote lichtbakken. Als zij even later naakt ten tonele verschijnt, staat midden in de studio een grijze rechthoekige met stof bekleedde verhoging.
“Ga daar maar effe op staan, mop, dan meet ik het licht,” hoort zij de fotograaf zeggen.
Zodra Esmee op de verhoging is geklommen, die eigenlijk nog het meeste op een groot bed zonder beddengoed lijkt, meet de man het licht met een lichtmeter. Hij mompelt iets dat klinkt alsof de belichting wel in orde is. Met een fotocamera in zijn hand geeft hij het jonge modelletje aanwijzingen over de poses die zij aan moet nemen. Herhaaldelijk gaan de flitsers af en kijkt hij opgewekt naar het schermpje op de achterwand van zijn toestel.
Op een gegeven moment komt de fotograaf op haar af lopen en zegt: “Ik zie dat je een beetje een rooie kop krijgt, wijffie. Gaat het nog goed allemaal?”
“Oh, uh, ja hoor meneer. Ik raak er alleen een beetje opgewonden van, ziet u. Het is niet alle dagen dat ik naakt voor een onbekende sta…”
“Dan motte we die opwinding maar effe een beetje dimmuh, vin’ je nie’?  Met een rood ponem op de foto staan is ook geen pan tenslotte.”
“Nee, daar zegt u wat. Maar hoe lossen we dat op dan?”
“Ga maar effe op je rug legge, meissie. Zo ja. Schuif je togus deze kant maar een beetje op.”
Esmee schuift haar romp zijn kant op, tot ze met haar billen bij de rand van de verhoging komt.
“Goed zo, wijffie, nou je benen goed sprei’en, dan gaat Ome Kees jouw effe lekker minettuh.”

Terwijl Esmee zich afvraagt wie in hemelsnaam Ome Kees is en wat minetten betekent, knielt de fotograaf voor de verhoging en brengt zijn mond bij haar vochtige kutje. Haar roze lipjes lachen hem al toe. Voorzichtig maakt zijn tong contact met haar labia.
“Oooh, meneer, wat doet u?”
Even onderbreekt de fotograaf zijn bezigheid en fluistert: “Luister mop, ik ben gewoon me gage in natura ‘an ut innuh. A’s jij nou effe lekker geniet, krijg je je foto’s voor niks mee. Deal, wijffie?”
Nog voordat Esmee kan antwoorden, likt hij al verder en maakt daarmee zijn fotomodel, effectief gezien, monddood. Kreunen kan zij nog wel, maar een zinnig woord komt er niet meer over haar lippen. Behalve foto’s maken is een vrouw oraal bevredigen ook een vak dat hij verstaat blijkbaar, want slechts enkele minuten later klinkt een rauwe kreet door de ruimte die, samen met de schokkende bewegingen in Esmee’s onderlijf, haar orgasme bevestigen.
Als haar ergste opwinding wat geluwd is kijkt ze hem met lustvolle ogen aan.
“A’s je je foto’s op groot formaat wil hebbuh, mot je effe op handen en knieën gaan zittuh, meis.”
Direct gaat Esmee verzitten. In een oogwenk wijzen haar blanke billen in zijn richting, haar kutje dus ook. Het geluid van een rits klinkt en een tel later vervormd de verhoging waar zij op zit, door het gewicht van de fotograaf die achter haar is geklommen.
“Oooh, ja!” ontsnapt er aan haar lippen als zijn pik haar schede binnendringt.
Meer aanmoediging heeft de man niet nodig en pompt zijn tamp tot aan zijn patronen in haar doos als was hij een bikker die een verse temeier test. Kreten die weinig met fotografie te maken hebben vullen de studio. Pas nadat het moment daar is geweest dat beiden aan hun gerief zijn gekomen en hij zijn kwakkie in haar trutje heeft geloosd, wordt het weer stil. Terwijl Esmee nog ligt bij te komen, kont omhoog, kut druipend van zijn sperma en haar kutsap, staat de fotograaf op. Voldaan verstopt hij zijn geslonken pik weer achter de rits van zijn jeans.

Dan gaat de bel boven de winkeldeur. Het geluid dringt nauwelijks tot Esmee door. Zij ziet wel dat de fotograaf gaat kijken wie er de fotostudio binnen is gekomen. Terwijl hij een van de gordijnen aan de kant duwt blijft hij staan. Esmee hoort dat iemand iets vraagt, het is alleen te zacht om het goed te verstaan. Het antwoord van ‘de fotograaf’ kan zij echter wel duidelijk horen.
“Hé Doug, waar bleef je nou man? Vijf minuutjes zei je. Ik maar wachtuh, weet je.”
Grinnikend vervolgt hij: “Oh, nog wat! Dat meissie voor de naaktfoto’s is d’r. Ze legt al klaar. Je ken d’r zo mee ‘an de slag.”

‘Waterside Doug’ is een anagram van: Studio Raw Edge. J

© Thislexy, 2015.

Rap een beetje! Thewa #7

Floris-Jan Wagenaer, CEO van Windvang International, kijkt vermoeid door het zijraampje van zijn luxe limousine. Een druilerig winterlandschap glijdt aan hem voorbij. Zijn trouwe chauffeur, Lennart, stuurt de wagen geconcentreerd naar Floris-Jan’s Aerdenhoutse villa. In gedachten neemt de CEO zijn drukke werkdag nog een keer door.

Vanochtend ‘mocht’ Floris-Jan de aandeelhouders van Windvang, een bedrijf gespecialiseerd in het bouwen en exploiteren van windparken op zee, over de cijfers van het afgelopen jaar informeren.
De bedrijfsresultaten waren niet goed. Tijdens de ellenlange vergadering moest hij flink wat overredingskracht gebruiken om de aandeelhouders ervan te overtuigen dat dit jaar toch echt winst gemaakt zal worden. Met zijn kalme, zware stem en onverstoorbare voorkomen wist de gelauwerde windenergie pionier uiteindelijk bij de meeste aandeelhouders een lach op het gezicht te toveren. 

Ook wist hij hun instemming te verwerven, waar het de gekozen bedrijfsstrategie van de onderneming betrof. Na de vergadering had Lennart hem naar Den Haag gereden waar hij de minister van binnenlandse zaken persoonlijk had geïnformeerd over de voortgang van de bouw van de windparken voor de kust van Katwijk en Schoorl. Toen het overleg klaar was zijn zij weer naar het Europese hoofdkantoor van Windvang teruggereden.

Bij terugkomst op kantoor was Lilianne, zijn vaste secretaresse, zoals altijd achter haar bureautje vandaan gekomen en hem in zijn kantoor gevolgd. Er was tenslotte altijd wel iets dat hij van haar gedaan wilde hebben.
“Je mag mij wel even pijpen,” had hij gezegd nadat hij op zijn bureaustoel neergeploft was. Gewoon om even te ontspannen. Zorgvuldig had zij zijn nog slappe pik uit zijn pantalon gevist en hem met haar mond stijf gekregen. Er was voor haar nog wel wat werk te verrichten geweest voor hij eindelijk zijn lauwe zaad in haar mond had kunnen lozen. Lilianne wist dat haar beloning evenredig aan zijn genot zou zijn, dus deed zij altijd haar best om hem lekker klaar te laten komen. Zeker driekwart van haar luxueuze huisraad had zij zo bij elkaar geneukt en gepijpt. Zelfs met een simpele oogopslag kon hij haar alles laten doen wat hij maar wenste. De macht van deze man, die indirect leiding gaf aan een paar duizend medewerkers, straalde hem de ogen uit.
“Informeer mijn vrouw dat ik zo naar huis kom,” had hij haar als laatste opgedragen voor hij om klokslag vier uur, samen met Lennart, het kantoorgebouw had verlaten om huiswaarts te keren.

In Heemstede laat Floris-Jan de auto stoppen bij de bloemenkiosk naast het treinstation Heemstede-Aerdenhout en geeft Lennart opdracht alle grote, dure, rode rozen te kopen. Lennart komt met een fikse bos bloemen weer bij de auto en legt ze naast Floris-Jan op de achterbank.
“Keurig, dank je wel, Lennart.”
“Graag gedaan, meneer,” antwoordt de chauffeur in de wetenschap dat de kosten royaal aan hem zullen worden vergoed.
De reis naar huis wordt voortgezet en niet veel later stopt de wagen opnieuw. Nu voor het grote sierlijke hekwerk dat de oprit naar de villa voor ongewenste bezoekers afsluit. Met een druk op een knop in het dashboard stelt Lennart een elektrisch mechaniek in werking en gaat het hek open. 

Een paar tellen later kan de auto er langs en stopt opnieuw zodra ze voor de onder architectuur gebouwde villa staan.
“Zal ik u naar binnen begeleiden, meneer?” vraagt Lennart.
“Dank je, maar dat is vandaag niet nodig. Zet mijn tas maar op het bordes, de bloemen draag ik zelf.”
“Zo u wilt, meneer.”
Lennart stapt uit en opent het portier voor Floris-Jan die, met de enorme bos rozen in zijn arm, ook uitstapt. Dan pakt hij Floris-Jan’s aktetas uit de kofferbak en zet die op het bordes.
“Ik wens u een prettig weekend, meneer. Maandagochtend dezelfde tijd?”
“Zelfde tijd inderdaad, Lennart. Jij ook een prettig weekend.”
Na een beleefd knikje met zijn hoofd in de richting van zijn werkgever stapt Lennart weer in de auto en rijdt huiswaarts.
Floris-Jan kijkt zijn chauffeur na, totdat het hek zich weer achter de wagen gesloten heeft. Dan, met de rozen in zijn arm en zijn tas aan zijn hand, loopt hij richting een van de drie inpandige garages. 

De garagedeur opent automatisch. Zodra de deur voldoende open is, stapt Floris-Jan de garage binnen.

“Je bent laat, florina” zegt een vrouwenstem.
“Het spijt mij oprecht, mevrouw. Maar uh… ik heb onderweg bloemetjes voor u gekocht.”
Terwijl de garagedeur zich automatisch achter hem sluit, knielt de machtige CEO op de grond van de tot SM-kerker omgebouwde ruimte. Hij biedt de vrouw, zonder haar in de ogen te durven kijken, de rozen aan. De vrouw, zijn vrouw, pakt de bloemen van hem aan.
“Aaah, goed zo, florientje. Deze hebben hun doornen nog, heel fijn. Kleed je uit. Nu!”
In minder dan geen tijd staat de windenergie tycoon naakt voor haar.
“Benen spreiden, handen achter je hoofd, liefje!”
Zodra hij de gewenste houding heeft aangenomen neemt de vrouw de rozen in beide handen en wrijft de stekelige stelen met kracht een paar op en neer langs zijn scrotum. Kermend van de pijn ondergaat hij de foltering tot de tranen hem over de wangen en dunne straaltjes bloed aan de binnenkant van zijn dijen stromen.
Hij krijgt een aai over zijn bol en een kusje op zijn wang, waarna zij zegt: “Goed zo, meisje van me. Doe nu je zwarte dienstmeisjes tenue maar aan, zet de bloemen in het water en begin aan het avondeten. En rap een beetje, ik heb honger!”

© Thislexy, 2015.